مدلی برای بهبود بهره وری تصمیم گیری گروهی

مدیریت سازمان های پویا، حل مسائل پیچیده و ساختار نیافته سازمانی، اداره پویایی و تحول روز افزون محیط های سازمانی به دانش، توانایی و مهارت گروهی از مدیران و خبرگانی نیاز دارد که برای تعالی سازمانی و کسب برتری رقابتی باید تصمیم هایی به هنگام، صحیح و با کیفیت اتخاذ کنند. تصمیم گیری گروهی، ساز و کاری برای تلفیق دانش، تخصص، مهارت و رویکردهای متفاوت مدیران و خبرگانی است که هم افزایی حاصل از آن، سبب اتخاذ تصمیم های بهتر و با کیفیت بالا می شود. اما اغلب، تصمیم گیری گروهی به سبب برخی ویژگی هایش، نتایج منفی تولید به بارمی آورد. نظریه پردازان واندیشمندان حوزه های مختلف علمی برای بهبود تصمیم گیری گروهی و ارتقای کیفیت تصمیم های گروهی، مدل های مفهومی و چندمعیاره مختلفی طراحی کرده اند و روش ها و تکنیک های مختلفی به کار برده اند. در این مقاله تحقیقی، محققان با هدف بهبود بهره وری تصمیم گیری گروهی، مدلی مفهومی طراحی کرده اند که نسبت به سایرمدل ها از جامعیت بیش تر برخورداراست. این مدل در مرکز تحقیقات مخابرات ایران به عنوان یک سازمان تحقیق و توسعه متشکل از گروه های ارزیابی و تصویب کننده پروژه های تحقیقاتی آزمون شده و از طریق تحلیل رگرسیون و تحلیل مسیر، مدل نهایی بهبود بهره وری تصمیم گیری گروهی تبیین شده است.